වෙනසක ඇරඹුම - 06 කොටස

මගහැරුනු අයට කලින් කොටස මෙතනින්.

ඒ දවස් වල පුරුද්දක් විදිහට අපි හිරිකට්ටට නාන්න ගියත් ඒ ගමන ටිකක් අවදානම්. මොකද ඒ කාලෙ නිතරම වගේ ජේෂ්ඨයො ඔය හරියෙ කැරකෙනව. ජයසූරිය හොස්ටල් එකයි සංගමිත්ත හොස්ටල් එකයි තමයි ඇප්ලයිඩ් කොල්ලොන්ට තිබුනෙ. ඔය හොස්ටල් දෙකත් පොඩි පාරකින් වෙන්වෙලා තිබුනෙ. කියන්න අමතක උනානෙ සබරෙ කැම්පස් එකේ උන් ගමේදි කොට කලිසම් ගහන් ඉන්නෙ නෑ. ඒක හදාගත්තු එකගතාවයක්. දවසක් කොල්ලෙක් එක පාරටම සංගමිත්තෙ ඉදල ජයසූරිය එකට පැන්න. හැරෙන්න උනේ නෑ කොට කලිසම ගහගෙන හිටපු එකා දිග කලිසමකුත් ඇදගෙන. තප්පර කීපයකින් අයියලත් කඩාගෙන පැන්න හොස්ටල් එකට. ශෝට ගහන් හිටපු එකා හොයනව. එතකොට තමයි වැඩේ මීටර් උනේ. කොහොම හරි එදා ඌව අල්ලගන්න බැරි උනා. අපි ඉතිං මලාට පාවල දේවිද.. බැනල බැනල යන්න ගියා.

ඔය කාලෙ අපේ ද්‍රවිඩ සහොදරියකගෙ අක්කගෙ මගුල් ගෙදරට යාපනයට ආරාධනාවක් ලැබුන. ඒකත් මරු ගමන. කට්ටිය මුලින් ටිකක් පස්ස ගැහුව කට්ටක් කන්න වෙයි කියල. ඒත් ගමන නම් මෙලෝ කට්ටක් නෑ. ආතල් විතරමයි.

කොහොම හරි හැමතැනම තියෙන ප්‍රශ්නයක්නෙ අනිත් ජාතීන් වල සහෝදරවරුන් එකට සම්බන්ද නොවීම. වැඩිපුරම බලපෑවෙ භාෂාව. ඒත් සබරගමුවෙදි ඒක හුගක් දුරට අඩුයි. අයියල අපිට පවරපු වගකීමක් තමයි එයාලවත් පුලුවන් තරම් එකතු කරගන්න කියන එක. දවසක් අපේ උන් මරු වැඩක් සෙට් කරල තිබුන. වෙන මුකුත් නෙමෙයි අමුර්තෙ. ආයෙ මුකුත් නෑ සිංහල කතා නොකරපු උන් සිංහල සිංදුත් කියනව. එතන ඉදන් අද වෙනකන් උන් සෙට් එක පට්ටම ෆිට්. අයියලට මාට්ටු වෙච්ච එකකුත් උනා. ඒක ඉස්සරහට කියන්නම්...

අපිට ටැලන්ට් ෂෝ එකේ වැඩේ බාර දුන්නෙ බැජ් රෙප් කෙනෙකුත් දාගෙන. ඒ දවස් වල ඉතිං කට්ටිය බරටම වැඩ. රැයක් දවාලක් නෑ. කොහොම හරි දවසක් හදිස්සියකට කඩේකට යන්න එකෙක් හෙව්ව. ඒත් නෑ ඔක්කොම වැඩ. ඒ වගේම තමයි වැඩෙත් තිබුන සුපිරියට. අපි නාට්‍යයක් කරා. ඒත් එක පාරක්වත් ඒකෙ අවසානෙ කොහොමද කියල ප්‍රැක්ටිස් කරල තිබුනෙ නෑ. ඒ වෙලාවෙ හිතිච්ච විදිහට ඉවර කරා. මතක් වෙනකොටත් හිනා.. ඕකෙ තිබ්බ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනේදී අපේ එකෙක් ඇදපු කෙල්ලෙක්ගෙ චිත්‍රයක් නිසා සෑහෙන්න ලොකු කතාවකුත් උනා..

බීලා මාට්ටු වෙච්ච සීන් එකයි.. අපේ බකට් එකයි ඊලගෙකෙන්.. මතුසම්බන්දයි...

වෙනසක ඇරඹුම - 05 කොටස

මගහැරුනු අයට කලින් කොටස මෙතනින්.

කොහොම කොහොම හරි අපේ පළවෙනි වැඩේ උන "රාත්‍රිය වී" ප්‍රසංගය බොහොම සාරථක විදිහට පැවැත්වුනේ ඇත්තටම පුදුම සතුටක් හිත් වලට එකතු කරමින්. අපේ වැඩේ කිව්වට අපි කරේ අයියල කියපු ඩෙකරේශන් ටික විතරයි. ඊට අමතරව අපේ එකෙක් ගිටර් එක ප්ලේ කරා. ඒ ටික ඉතිං අපිට මහමෙරක් වගේ.

වැඩි දවසක් යන්න උනේ නෑ. ආයෙත් බැජ් මීටින් එකක් අරන් අපිට ක්‍රිකට් මැච් එක සංවිදානය කරන්න දුන්න. "රාත්‍රිය වී " වගේ නෙමෙයි මේකෙ සම්පූර්ණ වැඩේම බාරදුන්නෙ අපිට. මතක විදිහට අයියල සල්ලි දුන්න. කට්ටිය ඉතිං දත හපාගෙන වැඩ. ඔය කාලෙ වෙද්දි එක එක විදිහෙ චරිත බැජ් එකේ ඉස්මතු වෙන්න ගත්ත. අයිස් ගහන උන්, ටෝක් දෙන උන් වගේ එක එක ජාතියෙ උන් එක්ක කොහොම හරි බැජ් ගොඩදාපු එක නම් උනා. මැච් එකට ටෙන්ට් එක ගහන්න සෙට් උන වෙලාවෙත් අමතක නොවන සිද්දියක් උනා. අයිය කෙනෙක්, අයිස් ගහනව කියල තේරිලද කොහෙද අපේ එකෙක්ට අලවංගුව දුන්න. අලවංගු පාරවල් දෙකයි දුන්නෙ උගේ අතේ කරගැට ආව. ජීවිතේට අලවංගුව අල්ලල නෑ. ඒ වගේ දේවල් මතක විදිහට ඉතුරු කරල ක්‍රිකට් මැච් එකත් (එරේෂ් තනුක ඇනුස්මණ කුසලානය) සාර්ථකව නිමා උනා. 

ඔය කාලෙ ඉතිං වගකීම් අඩු පිස්සු කෙලින කාලෙනෙ. වෙලාවක් අහුවෙච්ච ගමන් කොහේ හරි යනව. අඩුගානෙ හොස්ටල් එක පහල තියෙන හිරිකටු ඔයට හරි. ඔය ගමන් එක්කම බැදිල තිබුනු දෙයක් තමයි ෆොටෝ ගැහිල්ල. අපේ එකෙක් ගාව ඒ දවස් වල තිබුන සැම්සුන් එස්3 ෆෝන් එකක්. ඉතිං ඌ තමයි ඩයල් එකක්. ඒත් ඉතිං වැඩිපුරම බයිට් වෙන්නෙත් ඌම තමයි. කොල්ලො ඌට කියල ෆොටෝ ගහගෙන උගේ ෆොටෝ නොගහ මාරු වෙනව. ඉතිං අරූ කෑගහනව "අවුරුදු 4ටම උඹලගෙ ෆොටෝ ගහන්නෙ නෑ" කියල. ඌව බයිට් කිරිල්ලත් ට්‍රේනින් හොයන කාලෙදිවත් නතර උනේ නෑ. ඒ විස්තර ඉස්සරහට කියන්නම්. සූටි අහිංසක ගෑණු ළමයෙකුත් හිටියනෙ ඔය සෙට් එකේ. අවු 21 වුනාට අපේ උන් ඒ දවස් වල කිව්වෙ ආයෙ පහේ පන්තියෙ ඉදන් යවන්න ඕනෙ කියල. පොඩ්ඩ බැරිවෙන්න බෑ මූණ දෙක වෙනව ඇස් වලට කදුලු එනව. ඒ උනාට කෙල්ල ටිකක් ලස්සනයි. ඔන්න ඉතිං අපේ එකෙක්ට හිත ගිහින්. ඌ අපිටත් ඇවිත් කිව්ව. අපි ඉතිං ෆුල් සපෝට්. එක්සෑම් කාලෙ කියල නෑ. කොල්ලො කවි ලියල දෙනව. දැන් හෙන චැට් එක. වැඩේ නැගලම ගියාට තාම කොක්ක ගහල නෑ. ඒ කතාවේ හොද කෑලි තව ඉස්සරහට.අයියලගෙ කුප්පි ටිකෙන් අපි පලවෙනි එක්සෑම් එකනම් ගොඩදාගත්ත.

ඔය කාලෙදි ඉතිං අර මන් කලින් කියපු ඇග්‍රි එකේ සහෝදරිය එක්කත් ටික ටික චැට් එක ගියා. දවසක් මන් යැව්ව 

           "මිතුරිය සේ උන්නත් ඔබ මගෙ හදවත ලග

             සොදුරිය කරගන්නයි මා පැතුවේ හැම දින" කියල. ටිකක් වෙලා ගිහින් රිප්ලයි ආව. 

            "සුපෙම් හැගුමන් එපා ඔබෙන් මිතුරු දම් විනා". පුදනකොටම කාපි යකා කිව්වලු. ඇරඹුමම කදුලක් වෙලා ඒ කතාව නතර වුනා. තාමත් හොද යාලුවෙක්. පස්සෙ තමයි එයා විස්තර කිව්වෙ. හුගක් දිග අහින්සක කතාවක්. ඒවා වැඩක් නෑනෙ. කොහොම හරි ටික දවසකින් හිත හදාගත්ත.

ඔහොම යද්දි අපිටම තේරුණා අපි බලාපොරොත්තු උනු සුන්දර සරසවිය වෙනුවට මේ තියෙන්නෙ මලගෙයක් වගේ මලානික පරිසරයක් බව. ඒ පරිසරය වෙනස් විය යුතුයි කියන අදහස ටිකෙන් ටික අපේ හිත් වලට ඇතුල් වුනා. ඔය කාලෙදිම තමයි "යදම් මතින් නැවුම් බිමට" ෆැකල්ටි ඩේ එක කරන්න ජේෂ්ඨයො අපිට බා‍රදුන්නෙ.ඒ ඉතිහාසය කියවද්දි ඉතිහාසය නැවත ප්‍රතිනිර්මාණය කරපන් කියන බලකිරීම හිතට වද දෙන්න ගත්ත. පීඨාධිපතිතුමා සැමරුමට ඇවිත් කිව්වෙ ඉතිහාසයේ ඒ වගේ වීර‍යො හිටිය, හැබැයි දැන් නැහැ කියල. ඒ වගේම පීඨයේ දෙවනි අදියරක් කියල එකක් නෑ කියලත් කිව්ව. වැඩි වෙල යන්න කලින් උත්තර හම්බුනා. නිවේදනය කරපු අයියම ප්‍රතිඋත්තර දුන්න. මාරාන්තික උපවාසෙ වෙලාවෙ ඇස් ඇතුලට ගිලිල රෝහල් ගත කරපු සහෝදරයට කිරි පැකට් එකකුයි චොකලට් එකකුයි ගෙනිච්චම එයා ගෙනාපු කෙනාට බැනල අහල තියෙන්නෙ අනිත් උන්ට දෙන්නැතුව උඹ මට මොකටද ඕව ගෙනාවෙ කියල. සටන් කල යුතුයි කියන පුංචි අදහසක් එදා හිත ඇතුලට කිදා බැහැල තිබුනා. 

කතාවෙ ඉතුරු හරිය පටන් ගන්නෙ අපිට දක්ෂතා වෙදිකාවෙ පෙන්නන්න ටැලන්ට් ෂෝ එකක් කරන්න කියල බාරදුන්නට පස්සෙ. ඒ ටික මතුසම්බන්දයි..

වෙනසක ඇරඹුම - 04 කොටස

මගහැරුනු අයට පලවන කොටස මෙතනින්.
                               දෙවන කොටස  මෙතනින්.
                               තුන්වන කොටස මෙතනින්.

හැමෝම කියනව වගේ කැම්පස් එකේ අමතක නොවන වසර පලමු වසර. කොහොම හරි මේ වෙනකොට ලංකාව වටෙන්ම සබරෙ ඇප්ලයිඩ් එකට ආපු උන්ව අපි ටික ටික හරි අදුරනව. කෙල්ලො කොල්ලො බේද නෑ හැමෝම ෆිට්. ඒවට නම් ඉතිං ජේෂ්ඨයොන්ට තමයි ගෞරවය හිමි වෙන්න ඕනෙ. ඉතිං ඔය කාලෙ තිබුන තව උණක් තමයි පහලින් ගලාගෙන යන හිරිකටුඔයේ නාන්න යන එක. මුලින්ම යන්නත් කට්ටිය ටිකක් පස්ස ගැහුව. සින්නො හැම තැනමනෙ. ඔන්න ඉතිං නමෝවිත්තියෙන් හිරිකට්ටට පැන්න. ලියන්න හුගක් දේවල් තිබුනත් සභ්‍ය දේවල් තිබුනෙ හෙන ටිකයි. කොටින්ම එකෙක්ව බයිට් කරන්න කියල නාන වෙලාවෙ කලිසමක් ගැලෙව්ව. මොන... ඌට ගානක්වත් නෑ. පස්සෙ අනිත් උන්ටම ලැජ්ජ හිතිල ආයෙ කලිසම දුන්න. කොටින්ම ඒ වීඩියෝ බලද්දි මටත් දැන් ලැජ්ජ හිතුන. ඒ නිසා ඒ ගැන ඊට වඩා ලියන්නෙ නෑ.

පලමු වසරෙ අයට කැම්පස් එකේ ශෝට්කට් පාවිච්චි කරන්න තහනම්. ඒත් ඉතිං අපි කම්පියුටර් ලැබ් එකට ගියේම ශෝට්කට් එකකින්. අයියල බනින එක නවත්තන්නෙත් නෑ අපි ඒකෙන් යන එක නවත්තන්නෙත් නෑ. අනිත් මොක පිලිගත්තත් අපේ හිත් ඒක පිලිගත්තෙත් නෑ මන් හිතන්නෙ. බැනුම් අහ අහ එහෙම යන්න හේතු උනේ ශෝට් කට් යන්න එපා කියපු ආරක්ෂක හේතූන් සහිත තර්කය කලින් මම කියපු ලැබ් එක ලග ශෝට් කට් එකට අදාල නොවුනු නිසයි.  ඔය කාලෙම අපිට අයියල බැජ් මීටින් තියල ග්ලොසරි එක(ජේෂ්ඨයන් විසින් හදපු සිංහල ඩික්ෂනරි එක) එහෙම දුන්න. ඊට පස්සෙ තමයි අයියලත් එක්ක හරියටම ගැටෙන්න හම්බුනෙ. කලින් ඉතිං ඔය කොහෙන් කොහෙන් හරි බැනල යනවනෙ.

හදිස්සියෙම බැජ් මීටින් එකක් ගත්ත. "උඹලට වැඩක් දෙනව. මේක උඹලගෙ පලවෙනි වැඩේ." හරි හෙමින් ඕක ඇහුවෙ. ආයෙ ඉතිං අපි බෑ කියවිද. ඔන්න පලවෙනි වැඩේ. පලවෙනි වැඩේ කිව්වට ඒක "වෙල්කම්" එහෙමත් නැත්තන් සබරෙ බොරු බකට් එක. ශිෂ්‍ය සංගමය තහනම් කරල 70 කට වැඩි පිරිසකගෙ පන්ති තහනම් කරල පස් දෙනෙකුට වඩා එකතු වෙන්නත් තහනම් කරල තිබුන කාලයක් කියල දැන ගත්තෙ ටික කාලයක් යනකොට. බොරු බකට් එක කිව්වට ඒකෙ අපේ දක්ෂතා එලිදක්වන වැඩසටහනකුත් තිබුන. අවසානෙට මා පිය ගුණ සිහිකරන වැඩ සටහනක් තිබුන. අපි හැමෝම ඇඩුව. තාමත් මතකයි අයියල අක්කල කියපු වචන. අපිව පුංචි කාලෙටම එක්කන් ගිහින් ආයෙ ඒ හිටමු තැනටම සංවේදී මනුස්සයෙක් විදිහට ගෙනැල්ල අපි වටේට අත් අල්ලගෙන "ආදරණීය නංගියේ මල්ලියේ අපි මෙතැන් සිට ඔබත් සමග ඉන්නව". ඒ වචන තාමත් ඇහෙනව වගේ. ඒකෙන් පස්සෙ කොල්ලො සපත්තු කෑලි වෙනුවට බාටා කෑලි දාන්න නිදහස් වුනා.

ආයෙ ගත්ත බැජ් මීටින් එකක්. ආයෙත් කලින් වගේම ඇහුව. ඒකටත් අපි ඕකේ. ඒක ටිකක් වෙනස් මාව නම් සම්පූර්ණ වෙනස් කරපු අවස්තාවක්. "රාත්‍රිය වී" ප්‍රසංගයේ සැරසිලි කටයුතු අපේ බැජ් එකට කරන්න දුන්න. කට්ටිය බොක්කෙන්ම නිදිම‍රාගෙන වැඩ කරා. ඔය අතරෙ දවසක් රෑ මට අයිය කතා කරා "බෙන්තරය මෙහෙ වරෙන්". මාත් ඉතිං ගියා. "මොකක්ද මෙතන කරන්නෙ?" මමත් ඉතිං"අයියෙ රාත්‍රිය වී එකේ වැඩ වලට උදව් වෙනව." ටිකක් අනම් මනම් ඒව ගැන අහල මාව එලියට එක්කන් ගියා. ඒක ඒ තරම් තීරණාත්මක ගමනක් වේවි කියල ඒ වෙලාවෙ නම් නිකමටවත් හිතුනෙ නෑ. කොල්ලො 8ක් විතර හිටිය. ඒ සෙට් එක දැක්ක ගමන් ඒ වෙලාවෙ තේරුන යූනියන් තෙලක් තමයි කියල. ඒත් ඉතිං අපිව එක්කන් ගිය අයියල අපිව හොදටම බය කරා. ඒ මදිවට මල රෑ. දොළපාරක් ගලාගෙන යනවත් ඇහෙනව. ඒ අස්සෙ අයිය කෙනෙක් අහනව "දැන් ගමේ මිනිහෙක් ඇහුවොත් උඹල මොකටද ආවෙ කියල?". කියන්න අමතක උනානෙ ඒ වෙද්දි අපි හිටියෙ කැම්පස් සීමාවෙන් ගොඩක් එලියට වෙන්න ගමේ. එකෙක් කිව්ව "කෙසෙල් අතු වගයක් කපන්න ආව කියනව". "කෝ යකෝ පිහියක්" තව එකෙක් අහනව. අපේ එකත් ඇරියෙ නෑ. "එයාගෙන්ම පිහි‍යකුත් ඉල්ලනව කිව්ව". ප්‍රශ්න ඉවරයි. අපේ අනුමාන කිරීම නම් හරි උනත් පුංචි පුදුම වීමකුත් තිබුන. මොකද ඊට කලින් තිබුණ උද්ගෝෂණයක කතාකරපු මහා ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපති එතන හිටිය. ඒ වන විට වසර එක හමාරක පන්ති තහනමකට මුහුන දීලයි හිටියෙ. අපිට පළමු උද්ගෝෂණයට එන්න එපා කිව්ව විභාගෙ නිසා. පස්සෙන්ද සාමාසික මැද විභාගෙ  තිබුනත් තිබිච්ච උනට කට්ටියත් එක්ක ගියාට ආයෙ හරවල හොස්ටල් එකටම එව්ව. දෙවනි එකේදි තමයි අර අයියගෙ ලේ රත්වන වචන ටික ඇහුවෙයි අර මාෂල් කියන ඩයල් එකට තියෙන බය නැතිඋනෙයි.

ඔන්න ඉතිං කට්ටිය වාඩි වෙලා සාකච්චාව පටන්ගත්ත. ශිෂ්‍ය සංගමේ වැඩ ඉස්සරහට කරන් යන්න අපිව තෝරගෙන. අපිට කතා කරන්න සහ ප්‍රශ්න අහන්න අවස්තාවක් දුන්න. මම අහපුව නම් හරියට මතක් නෑ. ඒත් එකෙක් පොල්ලෙන් ගැහුව වගේ ඇහුව "අයියල නීති කැඩුවෙ නැත්තන් අපිට තාම ශිෂ්‍ය සංගමේ තියෙනවනෙ?" කියල. නීතිය යුක්තිය එදා තත්ත්වය ගැන පැය දෙකක විතර දේෂණයක්.අවසාන‍යේදී අපි හොස්ටල් එද්දි බැජ් එක ගොඩ දාන්න ඔනෙ කියන එකක් නම් ඔලුවට වැටිල තිබුන.

එතනින් පස්සෙ මගේ ජිවිතේ නම් ටිකක් වෙනස් වෙමින් තිබුන. කොහොම හරි ලස්සන ආදර කතාවකත් ආරම්භය සනිටුහන් කරමින් තිබුන. ඒක ලස්සනම වෙන්නෙ අවුරුදු 4ක් ට්‍රයි කරල කැම්පස් අවුට් උනාට පස්සෙ කොක්ක සෙට් උන එක. ඒ වගේ කතා දෙකක් තියෙනව. හෙමිහිට ඉස්සරහට විස්තර ටික කියන්නම්කො. දැනට මතු සම්බන්දයි.

සටන පැරදී නොමැත.

වසර ගණනක් අකණ්ඩව පැවති සයිටම් විරෝධී අරගලය එක් මොහොතක සයිටම් ආයතනය අහෝසි කිරීමට ආණ්ඩුව එකග වීමත් සමගම ජයග්‍රාහීව අවසන් කලත් එය වෙනත් ආකාරයකට නැවත වරක් අද්‍යාපනය පෞදලීකරණයට මගපාදමින් මතු වෙමින් පවතී. මේ තත්වය යටතේ සමාජය තුල කුකුසක් මතුවෙමින් තිබේ. එනම් "සටන පැරදුනාද" යන්නය. ඒ හේතුවෙන් මේ කරුණු කීපය ලියා තබන්නට සිතුවෙමි.

සයිටම් සටන සයිටම් සදහා පමණක්ද යන්න විමසා බැලීම වැදගත් වේ. ලිබරල් ආර්තික ක්‍රමවේදය සිය ප්‍රතිපත්තිය කරගත් පාලකයන් හුදෙක් සයිටම් නම් ආයතනයක් වසා දැමීමට විරුද්ධව මෙතරම් ප්‍රතිරෝධයක් යොදාවිද? කිසිසේත්ම නැත. සයිටම් යනු එක් ආයතනයක් පමණක් වුවද සයිටම් විරෝධී සටන පැවතුනේ එක් ආයතනයකට විරුධව නොවේ. අද්‍යාපන පෞද්ගලීකරණයට විරුද්ධවය. එනම් ආණ්ඩුවේ ලිබරල් ආර්තික ප්‍රතිපත්තියට විරුද්ධවය. එවැනි සටනක් කෙටි කාලීනව ජය ගත හැකි යැයි සිතීම විහිලුවකි.

 සයිටම් ස්ලිට් හා එක් කර නැවත කරලියට ගෙන ඒමට පාලකයන් පිඹුරුපත් සකසද්දී සටන් බලවේග එයට පෙරටත් වඩා සූදානම් විය යුතුව තිබෙද්දී පිටියෙන් ඇසෙන්නේ විස්වාසය කඩවුනු හඩවල්ය. ඉතිහාසය පුරාම එය එසේය. යම් පසුබැසීම් නිවැරදිව වටහාගත නොහැකිව ඒවා පරාජයන් ලෙස ගෙන පවතින තත්ත්වය නිවැරදිව විග්‍රහ කරන්නට නොහැකිව කණ්ඩායම අතහැර ගොස් කණ්ඩායම විවේචනය කරන අය අප අනන්තවත් දැක ඇත. සටන පුරා අඩුපාඩු තිබුනු බවත් විවිධ දේශපාලන කණ්ඩායම් සටන සිය දේශපාලන උවමනාවන් වෙනුවෙන් සටන පාවිච්චි කල බවත් නොරහසකි.
නමුත් මෙම සටන තුලින් ජයග්‍රහණ විශාල ප්‍රමානයක්ද ලබා ගැනුනි.

අද්‍යාපන පෞද්ගලීකරණයට එරෙහිව සමාජ මතයක් ඇතිකිරීමට මෙම සටන මහත් පිටුවහලක් විය. එමෙන්ම කම්කරු පන්තිය පොදු සටකට එක් කර ගාමක බලවේගය වන කම්කරු බලවේගය සටන්කාමී මාවතකට රැගෙන ඒමට සටන මහත් පිටුවහලක් විය. එමෙන්ම සාම්ප්‍රදායි "බැරියර් පෙරලන සටන් ක්‍රම වෙනුවට නව සටන් ක්‍රම කරලියට පැමිනීමද සිදු විය.(මොරටුව වි.වි මහා ශිෂ්‍ය සංගමයේ වීදී නාට්‍ය විරෝධතා සහ ක්‍රිකට් තරගයේදී සිදුකල විරෝධතාව මෙන්ම සබරගමු වි.වි සයිටම් විරෝධී දන්සල උදාහරණ ලෙස දැක්විය හැක).

එමෙන්ම එදා පැවති විරෝධය හමුවේ රජයට පැලැස්තර විසදුමක් හෝ ලබා දෙන්නට සිදුවීමම සටනේ ජයග්‍රහනයකි. අද වන විට සබරගමු වෛද්‍ය පීඨයට 75 දෙනෙකුගෙන් යුත් පලමු කණ්ඩායම බදවාගන්නා බව කියවේ. සබරගමු වෛද්‍ය පීඨය යනු අප සියලු දෙනා තුල තිබූ සිහිනයකි. හැකි උපරිම අයුරින් ඒ වෙනුවෙන් කැප වුනෙමු. මෙහිදී මතකයට නැගෙන්නේ "හෝ ගානා පොකුණ" චිත්‍ර පටයේ බසය ලබා ගැනීම වෙනුවෙන් රොකට්ටුවක් ඉල්ලා කරන ඉල්ලීම සහිත ගීතයයි. අපටද රොකට්ටුව නොලැබුනද බසය ලබාගත හැකිවිය. චිත්‍ර පටයට වඩා සැබෑ සටන වෙනස් වන්නේ චිත්‍රපටයේ සැබෑ අරමුණ බසය උවත් අපගේ සැබෑ අරමුණ රොකට්ටුව වීමයි. සටන් වල ස්භාවය එයයි. ප්‍රතිසංස්කරණ හරහා ඉදිරියට යා යුතුය. වැදගත්ම දේ ඉදිරියට යාමය. එසේ නම් අදෛර්‍ය්මත් නොවී විස්වාසයෙන් යුතුව පටු දේශපාලන අරමුණු වලට කොටු නොවී සටන තුල රැදී සිරිමු. ජය!

වෙනසක ඇරඹුම -03 කොටස

මගහැරුනු අයට.. පලමු කොටස මෙතනින්.
                                  දෙවන කොටස මෙතනින්.

එදා හොස්ටල් ආවට පස්සෙ අපි ඉතිං කතා වුනේ "බැනුම් ඇහුවත් මොකෝ අර වගේ අක්ක කෙනෙක්ගෙන්" කියල.. දැන් ඉතිං සෙට් එක ලෙක්චර් යනව දවල්ට කන්න කැන්ටිමට යනව. ලුණු ඇඹුල් මිශ්‍ර තෙලකුත් කනව. ආයෙ එනව. ලෙක්චර් ඉවර වෙලා හොස්ටල් යනව. එදා දවසෙ රැග ගැන කතා කර කර හිනා වෙනව. ඕක තමයි උනෙ. දැන් උබල අහවි බැනුම් අහන්න මොකටද කැන්ටින් යන්නෙ කියල. ඒක වෙනම ආතල් එකක්. අපි ඉතිං උඩ පැනගෙන ගියාට සහෝදරියො ටික ඕවට වැඩි කැමැත්තක් නෑනෙ. මතක් කරන්න ඕන දෙයක් තියෙනව. අපේ කෙල්ලෙක්ට මන් දවසක් "උඹ" කියල කතා කරාම එයා මට කිව්ව "උඹ" කියල කතා කරන්න එපා ඒකට කැමති නෑ කියල. හැබැයි ඉතිං එයා තමයි සෙට් එකේ මුලින්ම ට්‍රැක් එකට වැටුනෙ. කොහොම හරි අපි ඉතිං හෙන පොරවල් වගේ ඒ දවස් වල කෙල්ලො ටිකට බැජ් ෆිට් ගැන කියනව. හරියට අපි උන්ව හදුව වගේ පුංචි පුංචි අඩුපාඩු වලට බැන්නෙ. ඒත් ඇත්තටම අපි පුංචි හරි වචනයක් හරි කිව්වනම් ඒ බැජ් එකට, උන්ට ආදරේට මිසක් කිසිම තරහකින් නෙමෙයි. ඒ නිසා අදටත් පසුතැවීමක් නෑ. ෆැකල්ටි එකේ ඩිපාට්මන්ට් පහක් තිබුණ. අපි බැජ් එකක් කිව්වෙ ඔය ඩිපාට්මන්ට් පහේම එකතුවට. අයියල අක්කල හැමදාම කිව්වෙත් ඒක. කොහොම හරි බැජ් ෆිට් හදන්න ඩිපාට්මන්ට් පහේ උන් එකට ගන්න ඒ දවස් වල මාර උන. රැයක් දවාලක් නැතුව ඒකට සැලසුම් කරා. එකපා‍රක් රෑම ප්ලෑන් කරල කෙල්ලො එක්ක ඇවිදින්න දාගෙන "ඔක්කොම හොදට කරල අන්තිමේ හානව" කියන්න වගේ ෆොටෝ එකක් ෆේස් බුක් දාල. පහුවදා හොදට අහගත්ත." තොපි බැජ් ෆිට් හදන්නෙ ඩිපාර්ට්මන්ට් එකේ උන් විතරක් එලියට එක්කන් ගිහින්ද යකෝ? අනිත් උන් සහෝදරයො නෙමෙයිද?" මීට වඩා විනීත විදිහට ප්‍රශ්න වැල‍යි. හම්මේ ඉතිං සැප කනේ..

අපිව කැම්පස් එකේ ඔරියන්ටේශන් වලට ගත්තු මුල් සති දෙකේ ෆැකල්ටි වල අය කවලමේ තමයි හිටියෙ. ඒ නිසා අනිත් ෆැකල්ටි වල අයත් අදුරනව. කොහොම හරි ඔය කාලෙදි ඇග්‍රි ෆැකල්ටි එකේ කොල්ලෙක්ගෙ තාත්ත නැති වෙලා මල ගෙයක්. ලග පාත නෙමෙයි පොළොන්නරුවෙ අරලගන්විල. සති අන්ත දවසක් නිසා වැඩිය හොස්ටල් එකේ කට්ටිය හිටියෙත් නෑ. ඒත් හිටපු අය යමු කියල කතා වුනා. ඇග්‍රි එකේ උන් බස් එකක් යනව කියල ඒකට සෙට් වෙන්න බලන් කට්ටිය හිටියට බස් එකේ ඉඩ නැති වෙලා කට්ටියට යන්න බැරි වුණා. දැන් ඉතිං එක පැත්තකින් නෝණ්ඩියි අනික ටිකක් තරහයි උන් අපිව එක්කන් ගියේ නෑ කියල. පැරදිච්ච හිතත් අතින් අරන් හොස්ටල් එද්දි එකෙක් ආතල් එකට කියල "මචන් අපි පාරෙ බස් එකේ යමුද" කියල. වෙලාව රෑ 8යි කියල ගානකුත් නෑ අපිත් ඉතිං මොරාල් එකට "හරි යමන් අරුන්ට පේන්නත් එක්ක" කියල දෙපාරක් නොහිතම යෝජනාව අනුමත කරා. හොස්ටල් ගිහින් කට්ටියට විස්ත‍රේ කිව්ව. එතන හෙන භීශනේ.. සෙට් එකක් කියනව රෑ වෙලාලු පාරෙ අලි ඉන්නවලු. උන් ඒ ඩින්ගට ගෙදරටත් කියල. මොකක් හරි හේතුවකට බැජ් එක වෙනුවෙන් කියල එක එක කතන්දර කියල කොල්ලො 8ක් ගමනට සෙට් උනා. පඹහින්නෙන් බස් එකට නැග්ගෙ ෆුල් මොරාල් පිට. බදුල්ලෙන් බස් එක තිබුනෙ 11ට. සැප දෙනකොට පිලිවෙලට දෙනව කියන්න වගේ ඒ බස් එක බුක් කරල යන එකක් සීට් එකක්වත් නෑ. පැය 6ක් හිටගෙන යන්න වෙන්නෙ. කොල්ලොන්ගෙ මූනවල් ටික පුම්බපු බැලුවමක් හුලන් යනකොට වගේ.. මතක් වෙනකොටත් හිනා. එකෙක් අඩපු නැති එක විතරයි "අනේ මචන් මන් ආපහු යන්නන්" කියල. අන්තිමට ඌ අපිට රු.1000කුත් දෙන්න හැදුව අපිට යන්නත් ඌ ආයෙ හොස්ටල් යන්නත් එකගතාවයට. අපිත් ඇරියෙ නෑ කොහොම හරි ඌව තියාගත්ත ආව නම් යමු කියල. පැය 6ක් හිටගෙන ඇවිත් පාන්දර 5.30ට විතර දිඹුලාගල හන්දියෙන් බැස්ස කියමුකො. ඩයල් ටික වගේ ආවට සල්ලි දීල යන්න ආපු එකා අතේ විතරයි සල්ලි තිබිල තිබුනෙ. ඒකත් බස් ටිකට් වලටයි මගට කන්නයි වියදම් උනහම ආප්ප දෙකකට වඩා කන්න එකෙක් ගාවවත් සල්ලි නෑ. මතක විදිහට ආප්ප දෙකත් කාල එලිය වැටුනට පස්සෙ කඩෙන් අහගෙන අපි බැංකුවක් හොයාගෙන ගිහින් සල්ලි ගත්ත. තවත් කි.මී. 5ක් විතර ඇවිදල යෝජානාව දාපු එකාගෙ ගුණ වර්ණනා කර කර අපි මල ගෙදරට ගියා. කොහොම හරි කට්ටිය ඇත්තටම හොල්මන්. අපිට හෙන සැලකිලි. අනේ ඉතිං ඇග්‍රි එකේ අපේම සහෝදරියො දකිද්දි සහෝදර කමට වෙන්න ඇති මහන්සි කොහෙන් ගියාද දන්නෑ. ඒ දවස් වල ඔය කෙල්ලො ටික ෆැකල්ටි එකට යන්නෙත් අපේ හොස්ටල් එක ඉස්සරහින්. ඉතිං අපිටත් පොඩි අයිතියක් තියෙනවනෙ.. අපි ඉතිං කාටවත් හිරිහැරයක් කරන්නැති අහිංසක කොල්ලොනෙ. හිතට උනත් හිර වෙලා ඉන්න කියල බල කරේ නෑ ඔහේ නිදහසේ සැරි සරන්න නිදහස දීල තිබුනෙ. ඌ ඉතිං කෙල්ලො පස්සෙම ගියාට අපි පලි නෑනෙ. කොහොම හරි එදා දවසෙ ඒ කියපු සහෝදරියක් එක්කත් පොඩි කතාවක් දාගත්ත. වැරදියට හිතන්න එපා හරියටම කිව්වොත් පරාජිත ප්‍රේමයකට පලවෙනි අඩිතාලම.. අන්තිමට අපි අයෙ හොස්ටල් ආවෙ ඇග්‍රි එකේ අයියල ආපු බස් එකේ. අපි ගැන නොදන්න හින්ද ඒ අක්කල කිව්ව අපිව එයාලගෙ ෆැකල්ටි එකට අරන් ඇග්‍රි එකෙන් කොල්ලො ටිකක් ඇප්ලයිඩ් එකට දෙමු කියල. කොහොම හරි හොද කට්ටකුත් කාලා රසවත් මතක ටිකක් එක්ක ඒ චාරිකාවත් සාර්ථකව නිමා කරා.

ඔය කාලෙම අපේ සහොදරියක්ගෙ අයියගෙ විවාහ උත්සවයකටත් ආරධනා කරා. කට්ටිය ගිහින් හොදට කලා බීලා සින්දු කියල ආයෙ මනමාළය එක්කත් බීල කබරයත් දාලා හාගෙන කොල්ලොන්ට බොන එකත් එපා කරල අතිමට ගෙදරම රෑ නැවතිල සුද්ද සිංහල කියව කියව රෑ එලිවෙනකන් ඉදල උදේ පාන්දර ඇවිත් බස් තුනක හතරක නැගල හොස්ටල් ගියා. අර මන් කලින් කිව්ව අපේ ආතල් ඩයල් එක.. ඌ පාරෙ යන බස් නතර කරල අපිව කැම්පස් එකගාවට දාන්න ගනන් කතා කරනව. අපිට මැරෙන්න හිනා. තාමත් අපේ උන කොහෙ හරි යන්න සෙට් උනහම අරූට කියනව "මචන් බස් එකක් කතා කරමුද? "කියල.

හිරි කට්ටෙ නාපු හැටියි තව ආතල් ටිකකුයි ඊලගට... මතු සම්බන්දයි.