07 වන කොටස මෙතනින්.
බකට් ආතල් එකට පස්සෙ සම්ප්‍රදායක් විදිහට අයියලගෙ හොස්ටල් වලට යනව. ඉතිං අපිත් ගියා. සම්ප්‍රදාය කොහොම උනත් අපිට දැන ගන්න බේරගන්න ගොඩක් දේවල් තිබුන. ජේෂ්ඨත්වය කියන එක යම් පරතරයක් ඇතුව තිබුන කාලෙ ඉවර වෙනවත් එක්කම ජේෂ්ඨ කනිෂ්ඨ කණ්ඩායම් හුගක් ලන් වෙනව. අපිටත් ඕනෙ උනේ ඒ සහෝදරත්වය. අපේ අයියල මූනට රවාගෙන හිටියට ඇත්තටම සහෝදරත්වයෙන් සැලකුව කියල අපි දැනගෙන හිටිය. ඔන්න ඉතිං රෑ වෙලා ගියා හොස්ටල් එකට අයියලත් ඉන්නව. ඒ වෙලාවෙ තමයි දන්නෙ රීබකට් එකෙන් ටික දෙනෙකුට අසාද්‍යයි කියල. ෆෝන් නැති වෙලා. කන් පැලිල. ඒත් ඉතිං කවුරුත් ඒව ගැන වැඩිය කතා කරේ නෑ. හැමදාම වගේ අයියල ඒක විදගන්න ඇති. එතන ඉදන් රස කතා වාරය. "උඹල අපිට දාපු නම් කියපන්." ඔන්න පටන් ගත්ත අපේ උන්.. "රතු තොප්පිය, රැවුල් කොටා, උට්ට ප#යා....." නම් ගොඩයි. ඔය අන්තිමට කියපු වචනෙ කියන අයිය බනින කොට ඔය වචන දෙකම එකට පාවිච්චි කරනව. ඒකයි එයාට ඒ නම දැම්මෙ. :). ඊලඟට අපේ උන් රඟපාල පෙන්නුව අයියලගෙ චරිත. අයියලගෙ චරිත අපේ බැජ් එකේ ඒ විදිහට රඟපාන්න ගිහින් කිච වෙච්ච ඩයල් හිටියට එදා වැඩේ නම් පට්ට ආතල්.
රෑ 12 පැන්න විතරයි මතක විදිහට මාෂෙල් ආව තව කීපදෙනෙකුත් එක්ක. මීට කලිනුත් අපේ උන් කීප දෙනෙක්ගෙ නම් අරගෙන තිබුන කටවුට් එකක් තියන්න ගිහින්. මේ පාරත් සෙට් එකේම නම් ගත්ත. ඉන්නෙ කැම්පස් එකක උනාට ඒක හිර ගෙයක් වගේ කියන එක අපිට තදින් දැනෙමින් තිබුන. කොහොම උනත් අපි ඊට පස්සෙ දවසෙ රෑත් ගියා අයියලගෙ හොස්ටල් එකට. "අදත් අරූ ආවොත් මොකද බන් කරන්නෙ?" අයිය කෙනෙක් ඇහුව. "එදා සෙට් එකම අදත් ඉන්නව සර්. අමුතුවෙන් නම් ගන්න දෙයක් නෑ සර් ඒ කොලේම ෆොටෝ කොපි ගහන්න කියමු." සභාවේ සිනා.:). ඊට පස්සෙ සෝෂල් එකත් තිබුන. පස්සෙ ටික ටික අපේ ඔලුවට වගකීම කියන දේ දැනෙන්න පටන් ගත්ත. ඊලඟ බැජ් එක එනව. උන්ව බලාගන්න ඕනෙ. ශිෂ්‍ය සංගමේ ගන්න ඕනෙ.. වගේ දේවල් නිතරම ඔලුවෙ වැඩ කරා. ක්‍රියාකාරී කමිටුවත් හැදුව. ලස්සන දේවල් ටිකකුත් උනා. හරියට නොදැන උනත් අපි ඒ දවස් වලත් දේෂපාලනය හොඳටම කරල තියෙනව කියල හිතෙනව ඒව මතක් වෙනකොට. දන්න අය විතරක් ඒ ටික මතක් කරගත්තම ඇති.
Sabra Challenge වැඩසටහනත් පටන් ගත්තෙ ඒ කාලෙ අලුත් වැඩක් නිසා ෆැකල්ටිය විදිහට හැමෝම උනන්දුවෙන් කරල සාර්තකව නිමා කරා. #VR Gaming Competition එකත් ඔය කාලෙදිම අපි සංවිධානය කරා. අලුත් නමක් දාලා, අලුත් ටී ෂර්ට් ගහල, අලුත් ගේම් ටිකකුත් දාල වැඩේ ලස්සනට කරා. කොහොම හරි ඔය දේවල් එක පැත්තකින් යද්දි පිලිවෙලකට කියන්න ඕන දෙයක් තියෙනව. ඒ තමයි අපේ කණිෂ්ඨ කණ්ඩායමේ පැමිණීම. ඒ කියන්නෙ අපි සින්නො වීම. ඒක වචන වලින් විස්තර කරන්න බැරි හැඟීමක්. සෑහෙන්න ලොකු වගකීමක් ඔලුවට ආවා. ක්‍රියාකාරී කමිටුව අපේ. යූනියන් යන්න ඕනෙ. බැජ් එකේ වැඩ ටික බලන්නත් ඕනෙ. ඔය අතරෙ ඉගෙන ගන්න ඒවත් කරන්න ඕනෙ. ඔය කාලෙත් හොඳටම භීෂනේ. කැම්පස් එක නිකන් සොහොන වගේ. මෙලෝ ආතල් එකක් නෑ. කොහොම හරි රෑ එලි වෙනකන් ඇක්ෂන් මීටින් අරගෙන යූනියන් එකෙනුත් බැනුම් අහ අහ පුලුවම් උපරිමයෙන් ජේෂ්ඨයන්ගෙන් විය යුතු යුතුකම් වගකීම් ටික ඉටු කරන්න අපේ උන් සෑහෙන්න මහන්සි ගත්ත. අපේ බැජ් එකට වඩා අයියලගෙ බැජ් එකේ පිරිස හුඟක් වැඩියි. පොඩි උන්ගෙ බැජ් එක ඊටත් වඩා වැඩි. අපි වගේ දෙගුනයක් වගේ. ඒ දවස් වල ඉතිං මාර සැප. නින්දක් නැති තරම්. එක්කො ඇක්ෂන් මීටින්, නැත්තන් යූනියන් මීටින්, ඒත් නැත්තන් බැජ් මීටින්, නැත්තන් එසයින්මන්ට් එකක් හරි පෝස්ටරක් ගහන්න හරි. මරු ජීවිතේ...
නොකියපු දේවල් ටිකකුත් තියෙන්වනෙ. අර අවුරුදු හතරටම ෆොටෝ ගහන්නෙ නෑ කියපු එකා ඔය වෙද්දි කොක්ක ගොඩදාගෙන තිබුනෙ. ඒත් අර කවි ලියපු ඩයල් එකගෙ ආදර කතාව ටිකක් වෙනස් විදිහට ගලාගෙන ගියා. ඌට කෙල්ල අහින්සක වැඩියිලු බබාලා නලවන්න බෑ කියල ඌ වැඩේ අතෑරල තිබුනට.....:).... පොඩි උන් කැම්පස් එන්න කලින් විස්තර හොයල බලනවනෙ. ඉතිං අපේ එකෙක් #CIS එකට දාපු නංගි කෙනෙක්ට මගේ නම්බර් එක දීල. ඉතිං මට කතා කලා. අහනව ඌව කැම්පස් එකද හොඳ සබරගමුවද කියල. යකෝ සබරෙ ඉන්න මන් කියනවද වෙන එකක් හොඳයි කියල. මන් ඉතිං හොඳ තෙලක් ගැහුව. අන්තිමට ඉතිං ඒ තෙල ජීවිතේම වෙනස් කරයි කියල කවුද හිතුවෙ...... මතු සම්බන්ඳයි.
No comments:
Post a Comment